Het laatste verslag vanuit Cuba
Door: A.R.Pardoen
Blijf op de hoogte en volg Angelica
20 November 2017 | Cuba, Havana
Van tevoren had ik gedacht dat ik na 3 weken Cuba een goed idee zou krijgen van de situatie waar ik zo benieuwd naar was, namelijk of een totaal ander politiek systeem betere gevolgen zou blijken te hebben voor de bevolking.
Vanzelfsprekend was dit veel te hoog gegrepen en ben ik nu hooguit nog meer in de war over het systeem dan ervoor.
Na Baracoa zat ik 12 uur in de bus naar Camagüey. Hier ben ik met een fietstaxi door de stad heen gegaan. Niet omdat ik acuut lui was geworden, maar omdat de stad met opzet als een labyrint is gebouwd. De inwoners werden namelijk zo gek van de pirateninvallen tijdens de 17e eeuw, dat zij besloten om het door middel van een doolhof straten systeem onmogelijk te maken voor de piraten om hun weg naar kostbare goederen te vinden.
De dame van deze casa kwekte onophoudelijk tegen mij, terwijl ik met mijn nieuwe vriend zat te knuffelen, señor Tito.
Señor Tito is de meest stoere zwart witte straatkat die je ooit hebt gezien. Hij heeft een half oor, een geknakte halve staart, een enorm brede borstkas en een even groot zwak voor knuffels.
Halverwege de avond bood ik mijn gastheer en vrouw een glas rum aan, je reist hier namelijk niet zonder. Dit werd zo enthousiast ontvangen, dat ik direct naar het dakterras werd getrokken en een serieus spel van domino werd gestart. Hoe meer rum erin ging, hoe heftiger het spel werd en de steentjes met welgemikte meppen onder allerlei kreten en verwensingen op de tafel belanden. Dit alles vanzelfsprekend onder het waakzame oog van señor Tito, die zich bovenop mijn voeten had genesteld.
Nodeloos om te zeggen dat het een van mijn gezelligere avonden was.
Via Camgüey weer verder met de bus naar Trinidad, waar ik werd ontvangen door goedlachse en weldoorvoede meneer. Zijn elegante manier van lopen en sierlijke bewegingen werden niet één keer onderbroken terwijl hij mij onophoudelijk op de schoonheid van zijn stad wees.
Eenmaal binnen liet hij trots zijn verzameling Delft blauw en klompjes aan mij zien.
Hij haastte zich met allerlei lekkers terug, want ‘wij meiden’ onder elkaar hadden natuurlijk een hoop te bespreken.
Ik wist niet wat ik meemaakte, maar ik heb mij kostelijk geamuseerd. Ik eindigde zelfs ergens halverwege de avond met een puppy in mijn schoot, een cadeautje van mijn gastheer.
Trinidad zelf was prachtig, gekleurde huisjes, ongeplaveide wegen en veel paarden op straat.
Onderweg raakte ik aan de praat met een Australische en besloot met haar mee te gaan naar haar salsa les, super gezellig!
Na vele uren in de bus verder en mijn grote backpack opgehaald te hebben bij de lieve mensen in Santa Clara, bevond ik mij in Vineãles.
Stel je grote bergen voor, uitgestrekte tabaksvelden en uitbundig groen en dan heb je Vineãles. De hele vallei is nota bene uitgeroepen tot Unesco werelderfgoed.
De eerste ochtend heb ik een heerlijke paardrijtocht van 4 uur gemaakt door de vallei, heerlijk!
Dit deed ik samen met nog een dame, Aouatif uit Amsterdam. Laat het maar aan mij over om de enige Marokkaan in Cuba te vinden, Haha.
We hadden het zo ontzettend gezellig samen, dat we besloten om samen te gaan lunchen. Dat was weer zo gezellig, dat we dan ook maar besloten om samen te gaan dineren.
De volgende dag ging ik met een comfortabele oldtimertaxi collectivo en nog 4 anderen naar een nabijgelegen strand. Nabij wilde zeggen 60 km verderop, oldtimer wil zeggen stinkend naar uitlaatgassen en comfortabel wil zeggen meer gaten dan wegdek.
Toen we allemaal enigszins groen waren aangekomen deed de aanblik van het strand je de rit meteen weer vergeten.
Spierwit zand, een azuurblauwe zee en aan weerszijden overal mangroves.
Een dag en vele uurtjes in de bus later (de stroom was overal uitgevallen dus niemand kon een kaartje krijgen) kwam ik aan in Havana.
Zoals met alle dingen waar je jezelf een enorme voorstelling van maakt, viel ook deze een beetje in het niet bij mijn fantasie.
Begrijp mij niet verkeerd, want het oude gedeelte van Havana is prachtig. Het capitool, het theater, de oldtimers en de vele bijzondere straatjes zijn allemaal geweldig.
Maar na iets als Baracoa en Vineãles is het ook erg vol, druk, stinkend en worden er overal idioot hoge prijzen gerekend.
Mijn tassen zijn weer gepakt en over een paar uurtjes vlieg ik naar Costa Rica, het gaat hard.
Cuba was een bijzondere ervaring en één om niet snel te vergeten, maar ik verheug mij nu enorm op het groen en de rust van Costa Rica
Vanzelfsprekend was dit veel te hoog gegrepen en ben ik nu hooguit nog meer in de war over het systeem dan ervoor.
Na Baracoa zat ik 12 uur in de bus naar Camagüey. Hier ben ik met een fietstaxi door de stad heen gegaan. Niet omdat ik acuut lui was geworden, maar omdat de stad met opzet als een labyrint is gebouwd. De inwoners werden namelijk zo gek van de pirateninvallen tijdens de 17e eeuw, dat zij besloten om het door middel van een doolhof straten systeem onmogelijk te maken voor de piraten om hun weg naar kostbare goederen te vinden.
De dame van deze casa kwekte onophoudelijk tegen mij, terwijl ik met mijn nieuwe vriend zat te knuffelen, señor Tito.
Señor Tito is de meest stoere zwart witte straatkat die je ooit hebt gezien. Hij heeft een half oor, een geknakte halve staart, een enorm brede borstkas en een even groot zwak voor knuffels.
Halverwege de avond bood ik mijn gastheer en vrouw een glas rum aan, je reist hier namelijk niet zonder. Dit werd zo enthousiast ontvangen, dat ik direct naar het dakterras werd getrokken en een serieus spel van domino werd gestart. Hoe meer rum erin ging, hoe heftiger het spel werd en de steentjes met welgemikte meppen onder allerlei kreten en verwensingen op de tafel belanden. Dit alles vanzelfsprekend onder het waakzame oog van señor Tito, die zich bovenop mijn voeten had genesteld.
Nodeloos om te zeggen dat het een van mijn gezelligere avonden was.
Via Camgüey weer verder met de bus naar Trinidad, waar ik werd ontvangen door goedlachse en weldoorvoede meneer. Zijn elegante manier van lopen en sierlijke bewegingen werden niet één keer onderbroken terwijl hij mij onophoudelijk op de schoonheid van zijn stad wees.
Eenmaal binnen liet hij trots zijn verzameling Delft blauw en klompjes aan mij zien.
Hij haastte zich met allerlei lekkers terug, want ‘wij meiden’ onder elkaar hadden natuurlijk een hoop te bespreken.
Ik wist niet wat ik meemaakte, maar ik heb mij kostelijk geamuseerd. Ik eindigde zelfs ergens halverwege de avond met een puppy in mijn schoot, een cadeautje van mijn gastheer.
Trinidad zelf was prachtig, gekleurde huisjes, ongeplaveide wegen en veel paarden op straat.
Onderweg raakte ik aan de praat met een Australische en besloot met haar mee te gaan naar haar salsa les, super gezellig!
Na vele uren in de bus verder en mijn grote backpack opgehaald te hebben bij de lieve mensen in Santa Clara, bevond ik mij in Vineãles.
Stel je grote bergen voor, uitgestrekte tabaksvelden en uitbundig groen en dan heb je Vineãles. De hele vallei is nota bene uitgeroepen tot Unesco werelderfgoed.
De eerste ochtend heb ik een heerlijke paardrijtocht van 4 uur gemaakt door de vallei, heerlijk!
Dit deed ik samen met nog een dame, Aouatif uit Amsterdam. Laat het maar aan mij over om de enige Marokkaan in Cuba te vinden, Haha.
We hadden het zo ontzettend gezellig samen, dat we besloten om samen te gaan lunchen. Dat was weer zo gezellig, dat we dan ook maar besloten om samen te gaan dineren.
De volgende dag ging ik met een comfortabele oldtimertaxi collectivo en nog 4 anderen naar een nabijgelegen strand. Nabij wilde zeggen 60 km verderop, oldtimer wil zeggen stinkend naar uitlaatgassen en comfortabel wil zeggen meer gaten dan wegdek.
Toen we allemaal enigszins groen waren aangekomen deed de aanblik van het strand je de rit meteen weer vergeten.
Spierwit zand, een azuurblauwe zee en aan weerszijden overal mangroves.
Een dag en vele uurtjes in de bus later (de stroom was overal uitgevallen dus niemand kon een kaartje krijgen) kwam ik aan in Havana.
Zoals met alle dingen waar je jezelf een enorme voorstelling van maakt, viel ook deze een beetje in het niet bij mijn fantasie.
Begrijp mij niet verkeerd, want het oude gedeelte van Havana is prachtig. Het capitool, het theater, de oldtimers en de vele bijzondere straatjes zijn allemaal geweldig.
Maar na iets als Baracoa en Vineãles is het ook erg vol, druk, stinkend en worden er overal idioot hoge prijzen gerekend.
Mijn tassen zijn weer gepakt en over een paar uurtjes vlieg ik naar Costa Rica, het gaat hard.
Cuba was een bijzondere ervaring en één om niet snel te vergeten, maar ik verheug mij nu enorm op het groen en de rust van Costa Rica
-
20 November 2017 - 21:29
Tante Toni En Oom Berend:
Veel bijzondere avonturen, afgewisseld met gezelligheid om de accu weer op te laden. Hoe houd je dit vol ??
Mijn respect neemt per alinea toe. Wij vinden je verslagen boeiend en plastisch opgeschreven. Ben zeer benieuwd hoe dit verder gaat.
Weer thuis, dan alle verslagen verzamelen en opsturen naar lonely planet ??!! -
21 November 2017 - 08:40
Papa:
Mooie avonturen. Ben benieuwd naar Costa Rico. Liefs. Xxx -
21 November 2017 - 08:48
Anna:
Je zal zo van Costa Rica gaan houden. Cuba is leuk, maar Costa Rica is geweldig.
Misschien ligt het aan mij, maar ik vind dat ik lang op je verslag moest wachten. Ik zet iedere dag de computer hoopvol aan......... Het is leuk om zo op de hoogte te blijven van je reis.
Xx -
21 November 2017 - 21:18
Angelica Rose Pardoen:
@ Tante Toni & oom Berend: Ook ik ben iedere dag weer zeer benieuwd wat er gaat gebeuren. Het is afwisselend spannend en prachtig, maar bovenal een enorm avontuur. Vooral omdat ik alles zelf moet uitvogelen in een lans waar de taal mij vreemd is. Als jullie een aanbevelingsbrief naar de lonely planet sturen, stuur ik mijn verslagen aan het einde van de rit op :)
@ papa: Ja een avontuur is het zeker! Voel mij net die hobbit die heel blij op pas gaat, maar gaandeweg erachter komt dat hij toch net iets kleiner is dan hij dacht in de grote wereld.
@ Anna: Heb onderweg niets dan goeds over Costa Rica gehoord, dus dat beloofd wat. Het klopt van het verslag, er zat ee nog één tussen maar die wilde maar niet laden, heel vreemd. Daarnaast was ee nauwelijks tot geen verbinding in Cuba, dat hielp ook niet echt mee. Een verslag posten moet in Costa Rica beter lukken hoop ik, dan lukken de foto’s misschien ook wat beter!
Liefs xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
