Schildpadden & kakkerlakken

reis gaat probeer je altijd met zoveel mogelijk dingen rekening te houden.
Het weer, accomodaties, geschikte kleding, voldoende toiletartikelen, het hebben van geld en reserves en ga zo maar door.

En toch kon ik mij, ondanks al mijn zorgvuldige voorbereidingen nooit hebben ingedekt tegen alles wat ik op dit eiland meemaak.
Het idee was dat we in een hostel zouden verblijven en dagelijks taken zouden uitvoeren m.b.t. de verzorging van de schildpadden.
Er is geen hostel, het is een soort vieze schuur met golfplaten als dak, alleen koud water en een tweepits gasstelletje.
De schildpadden zijn er ook niet meer, op een paar enkele nesten na die nog uit moeten komen.
Wederom spreekt men slecht of geen Engels en zijn de mensen die hier al waren een vrij hecht groepje.

Na mijn aanvankelijke teleurstelling besloot ik er het beste van te maken. Als ik de boerderij ‘schoon’ kan krijgen kan ik het hier ook.
Vele pannen kokend water, chloor en een klein lapje later had ik eindelijk de douche schoon gekregen. Dat kostte mij slechts 2,5 uur .......

De derde dag had ik het ‘geluk’ dat ik een arme baby schildpad tegen kwam die verstrikt was geraakt in een net.
Nadat ik hem had bevrijd heb ik hem losgelaten in de zee. Alleen dat moment en dat ene schildpadje dat ik heb kunnen helpen maakte al een hoop goed.

De andere uitdaging die zich aandiende was het weer. Van alle tijd die ik hier heb doorgebracht is het welgeteld 1 dag droog geweest.
De regen is heftig en intens, maar het ergste is misschien nog wel dat hierdoor alles continu vochtig blijft.
Je haar, je kleding, je handdoeken echt alles blijft klam. Hierdoor gaat alles natuurlijk stinken naar een stilstaande modderpoel en er is geen enkele manier om het te verhelpen.

Op de vijfde dag besloten we toch maar naar het Corcovado nationale park te gaan. Als je moet wachten totdat het droog wordt kun je nooit wat doen.
Soms zou ik willen dat ik mijn moeders talent had op mijn gevoelens op schrift uit te kunnen drukken, maar ik zal het proberen.

Stel je een prachtig tropisch eiland voor, blauwe zee, palmbomen en overal kokosnoten op de grond.
Daarachter een overdaad aan groen in de vorm van de jungle, met bomen die je nog nooit eerder hebt gezien, vogels die je nog nooit hebt gehoord en een nevel die tussen de toppen opstijgt en het geheel een mysterieus uiterlijk geeft.
Stel je daarna zeven mensen voor die proberen een helling te beklimmen die zo steil is, dat je met je knieën bijna de grond raakt. Communiceren kunnen ze niet, want de regen komt zo hard en met zoveel kabaal neer dat ze elkaar niet kunnen verstaan. Teruggaan heeft geen zin, want ze zijn al halverwege. Maar heen komen ze ook niet, want de zware regen heeft de paden in rivieren van modderstromen gemaakt. Ze staan tot hun enkels en soms tot halverwege hun kuiten in de blubber.

Na drie uur van klimmen kwamen ze bij het doel van de reis, de oerboom, de moeder van de jungle.
Alleen de gids weet haar te vinden, zelfs de lokale bevolking weer niet waar ze is.
Een foto maken heeft geen zin, haar wortels zijn namelijk al hoger dan jijzelf. Geen foto zou kunnen vangen hoe majestueus en indrukwekkend deze boom is.
Er lijkt wel een soort van energie om de boom heen te pulseren, maar dat is vast inbeelding ingegeven door uitputting. En toch, als je daar zo tussen naar wortels staat en naar boven kijkt, herinner je jezelf opeens iets. Hoe het was toen je klein was en je jezelf tussen de knieën van je moeder verschanste en naar boven naar haar gezicht keek, zo hoog boven je maar toch zo vertrouwd. Je waande je veilig voor de grote onbekende wereld om je heen.
Als er dan allerlei mensen ineens de boom beginnen te knuffelen en op blote voeten door de derrie rondedansjes gaan doen is het moment wel weer voorbij.

En dan realiseer je jezelf opeens dat je dezelfde weg terug moet als hoe je bent gekomen en weet je dat de komende drie uur weer een drama gaan worden.
Na twee uur konden we schuilen in het hutje van de gids die in de jungle leeft. Voordat we goed en wel op de geïmproviseerde veranda aankwamen zijn we daar waar we stonden in elkaar gezakt en ter plekke in slaap gekukeld.

Eindelijk vele uren later verheug je jezelf op een hete douche, schone en droge kleren en een lekkere maaltijd.
En dan besef je jezelf opeens weer dat de douche een koud straaltje is, je kleren allemaal klam zijn en stinken en er alleen rijst en bonen iedere dag beschikbaar zijn.
Terwijl ik mijn vele insectenbeten probeerde te verzorgen ontdekte ik plotseling waarom mijn voeten zo’n pijn deden. Door de aanhoudende vocht en viezigheid begint mijn huid in te scheuren zonder een mogelijkheid het dicht te kunnen krijgen. De omstandigheden doen mijn zere voet toch al geen goed.

Gelukkig kwam een aantal regenachtige dagen later een aangename verrassing op mijn pad. Twee nesten waar niemand meer wat van had verwacht waren toch uitgekomen. Enthousiast begon in ze (1x 84 en 1x 76) één voor één in de daarvoor bestemde doos te laden.
Vanzelfsprekend besloot moeder natuur ook op dat moment de heftige slagregens op mij neer te doen laten komen.
Tot op het bot verzopen liep ik toch verheugd naar de zee, waar ik alle baby’s de zee in heb begeleid. Wat een ontzettend fijn moment!

Terug naar de hut, de koude douche en de natte kleren, maar dat maakte niet uit want ik had baby schildpadjes gered. En toen liep er in de badkamer ineens een kakkerlak over mijn been heen.

Ik heb iedereen vriendelijk bedankt voor de gastvrijheid en de ‘pure’ ervaring en de volgende 2 weken geannuleerd.
Voor iemand die logeren op de boerderij in Frankrijk al als kamperen beschouwd, vind ik het nu wel mooi geweest.

Ik ben heel wat ervaringen rijker, inclusief een zak vies stinkend wasgoed en een lijf vol insectenbeten.
Hoop dat de volgende plek mij en mijn gemartelde lijf nu eindelijk eens wat comfort wil brengen. (Hoewel ik nu al zeer tevreden zou zijn met warm water, schone kleren en een steak)

Liefs Angel